In het leven in de 21e eeuw komen technologische veranderingen in een hoog tempo op ons af. De laatste decennia is de wereld sneller en ingrijpender gedigitaliseerd. We proberen onszelf meer en meer te voorzien van handigere en toegankelijkere tools. Denk maar aan vaatwassers, robotstofzuigers, tablets, het regelen van een thermostaat, etc. Allemaal technologische ontwikkelingen die ons meer comfort geven en die zo gevormd zijn zodat we deze zeer intuïtief kunnen hanteren. Opvallend is echter wel dat hoe toegankelijker het gebruik ervan wordt, hoe minder we inzicht lijken te hebben in de achterliggende processen die deze tools aansturen.
Voor het ontwikkelen van deze technologische tools zijn computationele vaardigheden nodig. Aankvankelijk werden deze vooral aangeleerd binnen de informaticawetenschappen. Computationeel denken wordt beschreven als het menselijke vermogen om complexe problemen op te lossen en daarbij computers als hulpmiddel te zien. Volgens verschillende bronnen wordt computationeel denken als een noodzakelijke basisvaardigheid gezien naast bv. lezen, schrijven en rekenen (Samaey & Van Remortel, 2014). Het aanleren van computationeel denken dient bijgevolg dan al te starten bij kinderen in het basisonderwijs met bv. bijzondere aandacht voor logisch en algoritmisch denken.
Wanneer men echter naar het curriculum in Vlaanderen kijkt valt te merken dat er nog zeer weinig expliciete aandacht is voor ‘computationeel denken’ en er is nog momenteel weinig affiniteit en expertise mbt deze materie bij leerkrachten en lerarenopleiders. Er is bijgevolg nood aan een didactisch kader die leerkrachten, lerarenopleiders en begeleiders ondersteunt bij het implementeren van computationeel denken. Hierbij is het meteen belangrijk om vooral te focussen op het begrijpen van de principes van ‘computationeel denken’, en dus niet zozeer het aanleren van het gebruik van deze tools aangezien deze toch snel veranderen maar de principes van ‘computationeel denken’ wel dezelfde blijven.
